Sehl-i Tüsterî hazretlerinin
dayısı evliyâdan bir zattı.

Sehl küçükken, kendisine;
"Her gece yatağına yattığında, üç defâ; "Rabbim beni görüyor, sesimi işitiyor, kalbimden geçenleri de biliyor" de, sonra uyu" buyurdu.

Sehl;
"Peki dayıcığım" dedi.
Ve yaptı bu dediğini.
Bu, bir kaç sene devam etti.

Kendisi diyor ki:
"Çocuk yaşımda söylediğim bu sözler, kalbime tesir etti. Ve bu sözler, günahtan sakımmama, Rabbimden hayâ etmeme sebep oldu. İbâdetler zevkli ve tatlı, günahlar ise çirkin ve iğrenç gelmeye başladı bana artık".

* * *

Bu zat bir gün sevdiklerine;
"Kardeşlerim, bu dünya üzüntü ve sıkıntı yeridir. Müslüman, bu dünyada anne karnındaki çocuğa benzer" buyurdu.

Ve îzah etti:
"Bebek dünyaya gelince nasıl rahatlarsa, mü’min de ölünce Rabbine ve O'nun ni’metlerine kavuşup rahatlar. Hattâ bir pişmânlık duyar.

Şöyle ki:
"Keşke daha fazla ibâdet etseydim ve Allah yolunda daha çok yorulup, daha fazla sıkıntı çekseydim" der.

* * *

Bir gün Sehl bin Abdullah Tüsterî hazretlerine;
"Bedbaht olmanın alâmeti nedir efendim?" diye sordular.

Cevâben;
"İlmi olup da, amel yapmamak ve ameli olup da, ihlâsı olmamaktır" buyurdu.