Âmir bin Abdullah hazretleri, tâbiîn-i kirâmdan, bir büyük Velî'dir. Âhiret derdi ile dertlenmişti ki, ölüm ve sonrasını düşünürdü dâima.

Kalbi, Resûlullah'ın "aleyhissalâtü vesselâm" aşkı ile yanardı.
Namaza durduğunda, kendinden geçer, tamâmen sıyrılırdı dünya düşüncesinden. Çocuklarının sesini bile işitmezdi.

OLUR MU?

Bir gün bu zâta;
"Efendim, siz namaza durunca, hatırınıza hiç dünya düşüncesi gelmez mi?" diye sordular.

Cevâbında;
"Allah'ın huzûrunda iken birşey düşünmek hiç uygun olur mu? buyurdu.
Gündüzleri oruç tutar, gece namaz kılardı.
Zîrâ başka şeyden zevk almazdı.

İKRAM ET

Bir gün, sevdiklerinden biri;
"Efendim, uzun ömürlü olmak
için ne yapayım?" diye sordu.

Cevâben;
"Din kardeşlerine ikrâm et, yemek yedir. Allahü teâlânın kullarına yemek yedirenin ömrü uzun olur, buyurdu.

SERT OLMA

Bir gün de komşu bir gence;
"Evlâdım, önce islâmiyeti öğren ve öğrendiğinle amel et. İnsanlara karşı sertlikten kaç, yumuşak ol, yumuşaklık, insanı süsler" buyurdu.

Yine buyurdu ki:
"Peygamber Efendimiz de yumuşak huylu idi. Çünkü Allahü teâlâ; "Ey Habîbim! Sen yumuşak davranmasaydın, tatlı dilli, güler yüzlü olmasaydın, yanında hiç kimse kalmazdı" buyuruyor.