Âmir bin Abdullah hazretleri
bir gün sevdiklerine;
"Âhiret'i görsem de îmânımda ve ibâdetlerimde bir artma olmaz”
buyururdu.

Çoğu geceleri uyumaz, ölüm
ve âhireti düşünürdü sâdece.

Bu mübârek zâtın hiç uyumayıp,
geceleri hep ağladığını bilenler;
"Efendim, niçin uyumuyorsunuz?" diye sordular.

Cevâbında;
"Cehennemin harâreti uykumu kaçırıyor. Cehennem, yakmak için insan beklerken rahat uyuyanlara şaşıyorum" buyurdu.

AĞLARDI

Âmir bin Abdullah hazretleri bir cenâze görseydi, kendinden geçer ve âhiretteki hâlini düşünürdü.

Şöyle ki;
Ölüm meleği rûhumu güç mü alır, kolay mı? Kabre girdiğimde mezarım vücûdumu sıkıp da kemiklerimi birbirine geçirir mi?

Sonra;
Suâl meleklerine nasıl cevap veririm? Amel defterim sağımdan mı verilir, yoksa solumdan mı? Hep bunları düşünüp, kendinden geçer ve ağlayıp yaş akardı gözlerinden.

SON NEFES

Bu zât, bir gün de;
"Son nefeste "Allah" demek ister misin?" diye sordu bir sevdiğine.

Adam cevâben;
"Çok isterim" deyince,

"Öyleyse şimdiden söyle" buyurdu. "Çünkü ecel zaman tanımaz, ne genç dinler, ne ihtiyar. Sevgili Peygamberimiz; "Mûteber olan, sondur" buyurmuştur bu konuda.