Tâbiînden Âmir bin Abdullah Anberî hazretleri, bir gün kâfile ile yolculuğa çıkmıştı ki, az sonra karşılarına korkunç bir arslan çıktı.

Yolcular telâşa düştüler.
Büyük Velî, arslana yaklaşıp ağzını sıkıca tuttu. Aslan sâkinleşip, hareketsiz kaldı. Kervan gidip uzaklaşınca, arslan da ayrıldı oradan.

EKSİLMEZDİ

Âmir bin Abdullah Anberî hazretleri kışın şiddetli soğuklarda abdest alacağı zaman soğuk olan su, sıcak olurdu. Ayrıca biri bir şey hediye ettiğinde alıp cebine koyar, karşılaştığı herkese verir, ama o şey hiç eksilmezdi.

O BİLSE KÂFİ

Bu mübârek zat, garibleri, özürlü ve delileri toplar, onlara yemek yedirir, ikrâmda bulunurdu.

Bâzı kimseler;
"Bunlar yemeği ve ikrâmı ne bilir?"dediklerinde;
"Allahü teâlânın bilmesi kâfidir" buyururdu.

AZIK YOK

Bu mübârek zat ölüm hastalığına tutulduğu zaman ağlamaya başladı.

Yakınları;
"Niçin ağlıyorsun, ölümden mi korkuyorsun?" dediler.

Cevâben;
"Benden daha çok ağlaması gereken kim vardır? Sonsuz bir yolculuğa çıkıyorum, ama azığım yok" buyurdu.

ALDIRMAM

Bu zat bir gün sevdiklerine;
"Kalbimde "Allah sevgisi" yerleştikten sonra başıma gelen şeylere hiç aldırmam. Bu muhabbet olduktan sonra hiçbir şey umurumda değil!" buyurdu.