Bir gün halîfe Abdülmelik, Atâ bin Ebî Rebâh hazretlerini ziyârete geldi ve nasîhat istedi.

Atâ hazretleri;
"Ey halîfe, eshâb-ı kirâmın evlâdına iyi muâmele et, onları incitme. Emrin altında bulunanların haklarını gözet, ihtiyâçlarını gider. Kapını kilitleyip, onları dışarda bırakma" buyurdu.

Halîfe;
"Efendim, hep başkasının ihtiyâcından söz ettiniz. Sizin hiç ihtiyâcınız yok mudur?" diye sordu.

Atâ hazretleri;
"Ben ihtiyâcımı, Allahü teâlâ'ya arz eder, O'ndan isterim" buyurdu.

Halîfe duygulanıp;
"Zâten sizi böyle yücelten
de işte bu hâlinizdir" dedi.

FEYZ ALIR

Bir gün de sevdiklerine;
"Kardeşlerim; (Evliyânın anıldığı yere rahmet iner) hadîs-i şerîftir" buyurdu.

Yine buyurdu ki;
"Bu hadîs-i şerîf, Evliyâyı severek hatırlayanın, feyz ve berekete kavuşacağını ve duâlarının kabul olacağını haber veriyor. Herkes muhabbeti miktarınca, o büyüklerin feyzlerinden ve nurlarından istifâde eder".

ONLAR YOKSA

Bir gün de sohbetinde;
"Evliyânın bakışları devâ, sohbetleri hasta ve ölü kalblere şifâdır. Onları gören, Allahü teâlâyı hatırlar" buyurdu.

Dinleyenler;
"Öyle zatlar yoksa efendim?" deyince;

"Onlar yoksa kitapları vardır. Onların kitaplarını okuyup, yüksek, seçilmiş olduklarına inanan ve bunun için onları seven de onların ruhlarından feyz alır” buyurdu.