Meşhur Nizâmülmülk'ün "Muhammed" isminde bir yardımcısı vardı. Kendisinden hoşnud olduğu zaman bu ismiyle çağırır, incindiğinde ise, "Ey köle!" diye seslenirdi kendisine.

Bir gün odasından çıktı ve,
"Ey köle!" diye seslendi.

Adamcağız "acabâ bu sefer ne kabâhat işledim?" diye düşünerek koştu huzura.
Nizâmülmülk, onu güleryüzle karşılayınca hayretinden sordu:
"Bir kabâhatim olmadı mı efendim?

"Hayır, senden memnunun"
"Öyleyse neden böyle çağırdınız?"

"Abdestim yoktu. "Muhammed" mübârek ismini o hâlimle ağzıma almayı uygun görmedim de onun için" dedi.

ÂSİLER HANİ

Yine kıyâmet günü Fahr-i âlem Efendimiz şefâat iznini eline almış, yavrusunu arayan şefkatli anne gibi Ümmetim ümmetim diyerek mahşer yerini dolaşırken, Hak teâlâ kendisine;
"Ümmetini hesâba getir!" buyurur.

Efendimiz, Muhâcir ve Ensârı, şehîdleri, sıddîkları, âlim ve velîleri ileri sürer.

Hak teâlâ hazretleri;
"Ey Habîbim! İtâat edenleri getirdin, âsîler hani? Muhlisleri getirdin, müflisler hani? Âlimleri getirdin, zâlimler hani?" diye sorar.

Efendimiz aleyhisselâm;
"Yâ Rabbî, onlar puta tapmadı, sana şirk koşmadılar. Günahları varsa da, îmanları doğrudur. Sen onları, bu hâlis îmânlarına bağışla" der .

Hak teâlâ hazretleri;
"Ey Sevgili Habîbim! Ümmetine şefkatim seninkinden çoktur benim. Onları hesâba çekmekten maksadım, onlarla bizzat söyleşmektir. Onları hesâba çekerim ki, neler işlediklerini sen de bilesin. Dağlar gibi günâhlarını nasıl affediyorum, sen de göresin" buyurur.