Müşrikler, Safâ tepesinde toplanmış, Velîd'in tahta putuna tapınıyorlardı. Abdullah bin Mes'ud radıyallahü anh da uzaktan seyrediyordu onları.
O sırada Efendimiz göründü.

Müşriklerin şaşkın ve meraklı bakışları arasında gelip, hâkim bir yere çıkarak;
"Ey Kureyşliler, Lâ ilâhe illallah deyiniz!" diye seslendiler.

Bu cümle, balyoz gibi indi beyinlere.
Kin ve öfkeleri kabardı müşriklerin.
Velîd Ebû Cehle dönüp; Haddini bildireyim mi? diye göz kırptı.

Onun "Olur!" işâretiyle Efendimize küstâhça yaklaşıp;
"Yâ Muhammed! Hani sen demiyor muydun, "Allah insana şah damarından daha yakındır" diye.
İşte bak, benim tanrım bana ne kadar yakın. Senin tanrın hani? Sen de Onu göstersene" dedi.

Efendimiz sükût ettiler.
Velîd cevap alamayınca, savaştan gâlip çıkmış kahraman edâsıyla yoldaşlarının yanına döndü.

Ve putlarına hitâben;
"Ey tanrımız! Muhammedi öldürmekten başka çâremiz kalmadı. Bize yardım et!" diye yalvardılar.

O anda kâfir bir cin, o putun içine girip;
"Tamam! Onu öldürün. Ben size yardım ederim!" diye seslendi.

Kâfirler hem şaşkın hem de sevinçliydiler. Şaşkındılar, çünkü putlarından ilk defâ böyle bir ses işitiyorlardı. Sevinçliydiler, çünkü putları yardım edeceğini bildirmişti.
Bu sesi Efendimiz aleyhisselâm ile Abdullah bin Mes'ud da duydular.

İbni Mes'ud hazretleri;
"Yâ Resûlallah, o ses neydi?" diye sordu.

Efendimiz aleyhisselâm;
"O, bir cindir ki, putların içine girer, halkı peygaberlerin katline teşvîk eder. Ama hangi cin bunu yaptıysa, helâk oldu" buyurdular.
Devamı yarın