Zünnûn-i Mısrî hazretleri anlatıyor:
Peygamber Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem, ümmetine karşı çok merhametli olup, onları bir an unutmazdı.

Nitekim doğar doğmaz;
"Ümmetî! Ümmetî!" demişti.

Vaktiyle zengin bir adam mükellef bir sofra donatıp, gâyet fakîr bir "âlim zât"ı evine dâvet etti. Âlim gelip oturdu sofraya. Ama bir türlü eli yemeğe gitmiyordu.

Ev sâhibi buna üzülüp;
"Efendim, yemeklerimiz helâldir, niçin yemezsiniz?" deyince,

"Biliyorum, ama benim birkaç yetîmlerim var. Onlar evde aç susuz beklerken elim yemeğe varmıyor" dedi.

Adam bunu duyunca hemen bir tepsiye her yemekten koydurup gönderdi o yetîmlere. O zaman âlimin yüzü güldü ve başladı yemeye.

İşte bunun gibi kıyâmet gününde, Hak teâlâ, Sevgili Habîbi'ni Cennete dâvet eder. Ama Efendimiz girmezler, daha doğrusu giremezler. Zîra mübârek kalbi rahat değildir. Günâhkâr ümmetini düşünerek; "Yâ İlâhî! Beni ümmetimden ayırma! Ya beni onlar ile Cehenneme gönder, yâhut onları benimle Cennete ilet" diye niyâz eder.

Hak teâlâ hazretleri;
"Ey habîbim! Cenneti senin için halk eyledim. Haydi, ümmetini al da birlikte Cennete girin!" buyurur.

NÂFİLE HAC

Zünnûn hazretleri bir gün de;
"Bir mü'min, bir mü'minin yüzüne muhabbetle bakarsa, cenâb-ı Hak onu affeder. Bir müslümân, bir müslümânı sevindirirse, Allahü teâlâ o kimseye, on nâfile hac ve umre sevabı verir" buyurdu.

Ve ekledi:
"Peygamber Efendimiz; "Yaşlıya hürmeti, küçüklere şefkati olmayan bizden değildir" buyuruyor".