Irak'ta yaşayan Velîlerden Züfer bin Hüzeyl hazretleri anlatıyor:

Server-i kâinât Efendimiz fevkalâde hayâ sâhibiydi. Kimseyi kırmamaya özen gösterir, hiç kimsenin kusûrunu yüzüne vurmazdı.

Meselâ Eshâbından birinin kusûrunu görseydi, yüzüne söylemez, onun da bulunduğu bir mecliste;
"Bâzıları şöyle şöyle yapıyor, siz öyle yapmayın!" buyururdu.

O kimse hiç rencîde olmadan yanlışını öğrenmiş olurdu böylece.

KITLIK BİTTİ

Bir gün de şöyle anlattı:
Sevgili Peygamberimiz henüz doğmamıştı ki, şiddetli bir kıtlık vardı Arabistanda.
Öyle ki, yeşil bir ot, yeşil bir yaprak görmeye hasretti insanlar.
Vaktâ ki Resûlullah dünyayı teşrîf etti, kıtlık bitti. Bolluk ve berekete kavuştu bu yerler.

RİCÂ ETTİ

Yine o anlatıyor:
Efendimiz aleyhisselâm, müşriklerin şerrinden Medîne'ye hicret edince, Mekke'de şiddetli bir kıtlık başladı.

Öyle ki, halk kedi köpek yedi.
Bunu kendileri de biliyordu.

Çâresiz Ebû Süfyâna gidip;
"Yâ Ebâ Süfyân! Git, Muhammed-ül emîne ricâ et. Duâ etsin de kurtulalım şu âfetten" diye yalvardılar.

Ebû Süfyân koştu Medîne'ye.
"Yâ Muhammed! Ne olur, bir duâ et de, şu kıtlık belâsı üzerimizden kalksın" diye ricâ etti.

Efendimiz duâ buyurdular. Hemen yağmur yağdı, halk bolluğa kavuştu.
Halbuki o müşrikler etmediklerini bırakmamışlardı kendisine.