Medîne'de müthiş bir kuraklık olmuştu bir zaman. İnsanlar, çâresizlik içinde Efendimize gelip;
"Yâ Resûlallah! Bu kuraklık çok uzadı. Mahsûllerimiz mahvoldu. Şimdi de çocuklarımız ölüyor. Duâ buyurun da yağmur yağsın!" diye ricâ ettiler.

Efendimiz ellerini kaldırıp;
"Yâ ilâhî! Bize hayırlı yağmur ver!" diye duâ buyurdu.

O esnâda günlük güneşlik olan hava, birden karardı. Gök gürültüsü, şimşekler, peşinden rahmet boşaldı. İnsanlar da kandı suya, hayvan ve nebatlar da.
Ancak bir türlü kesilmiyordu.

Üç gün sonra, halk tekrar gelip;
"Yâ Resûlallah! Duâ buyurun da yağmur kesilsin, yoksa mahvolacağız" dediler.

Efendimiz el açıp;
"Yâ Rabbî! Suya kandık. Başka kullara da ihsân et!" diye duâ ettiler.
O anda yağmur kesildi. Ve güneş parladı gökyüzünde.

NEYİN VAR?

Yine Câbir bin Abdullah hazretleri bir ara çok borçlanmış, alacaklıları sıkıştırıyordu. Mübârek sahâbînin bir tek hurma bahçesi vardı, onun da mahsûlü bütün borcunu ödemeye yetmiyordu.

Efendimize varıp;
"Çok borçlandım yâ Resûlallah! Ödeyemiyorum" diye arzetti.

Efendimiz sordular:
"Neyin var dünyâlık?"

"Bir hurma bahçem var yâ Resûlallah. Ama mahsûlü yetmiyor bütün borçlara".
Birlikte o bahçeye geldiler.
Bir hurma öbeği vardı ortada.

Efendimiz hazret-i Câbir'e;
"Bütün alacaklıları çağır!" buyurdu.

Hepsi gelip toplandılar.
Efendimiz, her birine o öbekten ölçüp ölçüp verdiler. Tamâmı ödendi borçların. Ama hurma öbeği hiç eksilmedi.