Yâsir radıyallahü anh, iş bulmak ümîdiyle Yemen'den Mekke'ye geldi ve Ebû Huzeyfe ile tanışıp, yanında hizmetçi olarak çalışmaya başladı.
Efendisi, onu câriyesi Sümeyye ile evlendirdi. Nihâyet iki de oğulları oldu.
Ammâr ve Abdullah.

Ebû Huzeyfe ve kabîlesi, Yâsir âilesini çok seviyordu. Ancak Sevgili Peygamberimiz İslâmı teblîğ edince, Yâsir âilesi, bir ağızdan; "Lâ ilâhe illallah! Muhammedün Resûlullah!" dediler hemen.

O günden sonra müşriklerin o sahte sevgileri, nefrete dönüştü birden. Ve işkence başladı.
Neden? İslâmdan dönsünler, diye.
Sıcaktan dilleri damaklarına yapışır, beyinleri fokur fokur kaynar, kırbaç izlerinden süzülen kanlar

ayaklarına inerdi di de onlar yine;
"Derimizi yüzseniz, etlerimizi dilim dilim kesseniz de, yine dînimizden dönmeyiz!" diye haykırdılar.

Bu nasıl îmândı yâ Rabbî?

İLK ŞEHÎD

Bu dört sahâbî, ağır işkenceler altında kıvranıyorlardı ki, Efendimiz aleyhisselâm oraya teşrîf edip;
"Ey Yâsir âilesi! Az daha sabredin ki, mükâfâtınız Cennet olacaktır! diyerek tesellî ettiler.

Az zaman sonra Yâsir radıyallahü anh, işkencelere dayanamayıp mübârek rûhunu teslîm etti.
İslâm ilk şehîdini vermişti.
Yâsir'den sonra diğer üçünde yoğunlaştırdılar işkenceyi.

Ya dönmelilerdi İslâmdan,
Ya da ölmeliydiler tek tek.
Onlar ölmeyi tercîh ettiler.
Nitekim az sonra, Abdullah da şehîd olup, rûhu Cennete uçtu. "radıyallahü teâlâ anhüm"