Peygamber Efendimizin "bin" mûcizesi vardır. Ağaçla taşla konuşur, cinle melekle söyleşir, cansız şeyler selâm verirdi kendisine.

Bir gün de yolda yürürken müşriklerden bir kadınla karşılaştı. Kucağında da yeni doğmuş bir "bebek" vardı kadının. Tam Resûlullah'ın yanından geçerken, bebek, büyük insan gibi;
"Esselâmü aleyke yâ Resûlallah!" diyerek selâm verdi Efendimize.

Efendimiz durup;
"Ve aleyküm selâm!" buyurdular.

Kadın da durdu. Ama çok şaşırmış, hayret etmişti bu olanlara.

Efendimiz o bebeğe:
"Benim Peygamber olduğumu nasıl bildin?" diye sordular.

Bebek cevâben;
"Hak teâlâ bildirdi. Cebrâil de yanımdadır. Yâ Resûlallah! Duâ et, Cennette senin hizmetçin ben olayım" dedi.

Efendimiz tebessümle;
"Peki, olur" buyurdular.

Bebek çok sevinip;
"Yâ Resûlallah! Sen Allahın kulu ve Peygamberisin. Ne mutlu sana îmân edene. Yazıklar olsun seni inkâr edenlere!" dedi.
Yüzü gülüyordu.

Efendimize uzun uzun baktı ve "Allâh!" deyip, rûhunu teslîm etti.
Bu olanlara şâhit olan annesinin kalbinde Resûlullaha olan "düşmanlık", bir anda "sevgi"ye dönüştü ve severek "şehâdet'i söyleyip;
"Yâ Resûlallah! Ömrüm küfür'de geçti. Sana düşmandım. Ama şimdi herşeyden çok seni seviyorum" diye arzetti.

Efendimiz de;
"Müjdeler olsun. Senin için, Cennetten kefen getirildi" buyurdular.

Kadın çok sevinip, bütün hücreleriyle; "Allâh!" dedi ve rûhunu teslîm etti. İkisinin de namâzlarını kılıp, aynı kabre defnettiler.