İki yahûdî, oturmuş, hazret-i Ömer'in radıyallahü anh adâletinden konuşurken biri; "Ömer, gerçekten çok âdil bir kişi" dedi.

Öbürü; "Hayır, Onun âdil olmadığını ispatlıyacağım" deyip kalktı ve "doktor" kılığında geldi Halîfenin hânesine, kapıyı çaldı.

Halîfenin yeni bâliğ olmuş oğlu çıkıp; "Buyurun, kimi aradınız?" dedi. Yahûdî, tâze delikanlıya bakıp; "Senin neyin var öyle, benzin soluk, bünyen de çok zayıf" dedi.

O da; "Evet, bedenimde biraz zâfiyet var" deyince, "Üzülme, bu illetin tedâvîsi çok kolay. Bizde bir ilaç var ki, onu içsen bir şeyciğin kalmaz. Gel, o ilâçtan vereyim" dedi.

Çocuk "Olur" deyince, birlikte yahûdînin evine gittiler. Yahûdî bir bardak "şarab"ı eline tutuşturdu ve; "İşte ilâç bu, haydi iç" dedi.

Çocuk, ilâç diye içti bütün şarabı. Sonrası mâlum. Çabucak kaybetti kendisini. Yahûdî, iyice sarhoş olduğuna kanaat getirince, genç ve güzel kızını müstehcen bir vaziyette giydirip, gönderdi gencin yanına.

Ve olan oldu. Delikanlı kendine geldiğinde çok geçti artık. Tövbe ettiyse de iş işten geçmişti. Yehûdî koştu hemen Halîfeye.

Durumu anlatınca, hazret-i Ömer âdeta beyninden vurulmuşa döndü. Derhal eve gelip, oğluna; "Duyduklarım doğru mu?" diye sordu.

Delikanlı boynunu büküp; "Evet ama kendimde değildim" deyince, hazret-i Ömer; "Yüz sopa vurulsun!" diye emretti.

Sahâbîler; "Bu seferlik buzi bağışla, hiyleye kurbân gitti" dedilerse de celâllenip; "Din işinde hâtır olmaz" buyurdu.

Çocuk, kırkıncı sopada bayıldı, seksen olunca vefât etti. Hazret-i Ömer çok üzüldü, ağladı, ama pişmân olmadı.