Hazret-i Ömer "radıyallahü anh" îmâna gelince; "Yâ Resûlallah! Kardeşlerimiz kaç kişidir?" diye sordu.

Efendimiz aleyhisselâm;
"Seninle kırk olduk" buyurdular.

O zaman;
"Yâ Resûlallah, kâfirler Lât ve Uzzâ putlarına âşikâre ibâdet ederken, biz onsekiz bin âlemin Rabbine niçin gizli ibâdet ediyoruz?" dedi.

Ve ekledi:
"İzin ver, çıkalım, haykıralım tevhîdi. Rabbimize aşikâre ibâdet yapalım, kimden çekiniyoruz?"

Efendimiz uygun gördü bu fikri. Ve hep birlikte çıktılar o evden. Hedef, Kâbe-i şerîf idi.
Oraya gidilecek, müşriklerin gözü önünde saf tutup namâza durulacaktı. Evet, meydanlar selâma dursun. Müslümânlar geliyor!

Ve kırk garip mü'min, Kâbe'ye doğru yürüyüşe geçtiler.
Efendimizin sağında Hazret-i Hamza vardı. Önünde hazret-i Alî, Onun önünde Ömer bin Hattâb ve arkada diğer sahâbîler.

Ayaklarını kuvvetlice yere vurarak, heybetle yürüyorlar, geçtikleri yerlerden toz bulutu yükseliyordu havaya.

Peki ya müşrikler?
Onlar, Kâbe yanında oturmuş lâflıyorlardı o esnâda. Mevzû, Ömer bin Hattâb idi tabii.
Zîrâ o, bir gün önce Ebû Cehl'in kışkırtmasıyla galeyâna gelmiş ve Resûlullahı öldürmek için pür hiddet yollara düşmüştü.

Ümit ve sevinçle ondan haber bekliyorlardı ki, uzaktan bir toz bulutu gördüler birden.
Biri sevinçle haykırdı: "İşte, beklediğimiz geliyor!"

"Kim geliyor?"
"Kim olacak Ömer bin Hattâb, başka kim olabilir?"

"Evet evet, o geliyor".
Az sonra eşkaller belirmişti. Evet, gerçekten de gelen O idi.
(Devamı yarın.)