Müşrikler, Ömer ibnil Hattâb'ın uzaktan yalın kılıç gelmekte olduğunu görünce; "Gördünüz mü, buna Hattâboğlu demişler!" diyerek sevinçlerini dile getirdiler.

Kimi; "Arslanım benim. Gözünüz erkek görsün!" derken, kimi de; "Helâl olsun, âsîleri nasıl da toplamış getiriyor!" diyordu.

Ancak Ebû cehil cin fikirli biriydi. Bu gelişi beğenmedi. Başını olumsuzca iki yana sallayıp;
"Hayır, hemen sevinmeyin!" dedi.

"Nedenmiş o?"
"Ben bu gelişi beğenmedim".

"Ne demek istiyorsun?"
"Sizin zannettiğiniz gibi olsaydı, Ömer arkada, diğerleri önde olurdu. Görünen o ki, o da düşmana iltihak etmiş" dedi.

Mü'minler iyice yaklaşmışlardı ki, Ebû Cehil onlara doğru bir iki adım atıp seslendi:
"Bu ne hal yâ Ömer?"

Hazret-i Ömer, önce kelime-i şehâdet'i okudu, sonra müşriklere karşı bütün hiddetiyle;
"Beni bilen biliyor. Bilmeyen de bilsin ki, Hattâboğlu Ömer'im. Karısını dul, çocuklarını yetîm bırakmak isteyen varsa, yerinden kıpırdasın!" diye bağırdı.

Müşriklerde bir iki saniyelik bir şaşkınlık oldu. Ardından çil yavrusu gibi kaçıştılar etrâfa. Efendimiz ve mü'minler bir ağızdan tekbîr getirdiler:

Allahü ekber!
Allahü ekber!

Sonra saf tutup Kâbe'de ilk olarak âşikâre namâza durdular. Sonra Hazret-i Ömer ve Efendimiz, birlikte Kâbe-i şerîfin içine girdiler.

Dört taraf putlarla doluydu. Efendimiz onları gösterip bir âyet-i kerîme okudular ki, meâlen; "Hak gelince bâtıl gider" buyuruluyordu.

Evet, hak gelmiş, bâtıl gitmişti. Mekke, o gün temizlendi putlardan. Ezan sesleri yankılandı semâlarında.