Hazret-i Ömer radıyallahü anh halîfe iken, huzûruna bir gurup müslümân gelerek;
"Ey halîfe! İranlı eşkiyâlar yol kesip, müslümânlara zulüm yapıyorlar" diye şikâyette bulundular.
Halîfe hiddetlenip, bir gurup asker gönderdi oraya. İslâm askeri, düşmana ilk teklîfi yaptılar:

"Müslümân olun!"
"Hayır, müslüman olmayız".

"Öyleyse cizye verin!"
"Cizye de vermeyiz".

Artık vebâl kalmamıştı. Savaşa tutuştular. Allahın yardımıyle zafer kazanılıp, hesapsız ganîmet alındı.

Mallar içinde bir kutu vardı ki, içi inci ve mücevher ile doluydu. Kumandan, onu bir ere verip;
"Bunu Halîfeye götür! Bu nedir derse, kumandanın hediyesidir dersin!" diye emretti.

Er yola çıkıp Medîne'ye vardı. O esnâda Halîfe, fakîrlere ziyâfet veriyor, hattâ kendi hizmet ediyor, yemekleri bizzat kendisi dağıtıyordu.

Sonra eri görünce, yanına çağırıp; "Seni kim gönderdi?" diye sordu.
Er cevâben; "Başkumandan Mesleme" deyince, koluna girip evine götürdü.

İçerde, eşya olarak bir minder vardı, bir de kilim. Eri mindere oturttu, kendisi kilime.
Sonra mütevâzı bir sofra geldi ki, üzerinde sâdece zeytinyağı, tuz ve ekmek vardı.

Yemekten sonra, er cebinden kutuyu çıkardı ve Halîfeye uzatıp; "Efendim, bunu kumandanım size hediye gönderdi" diye arzetti.

Halîfe hazretleri onu alıp açtı. İçinin "inci" ve "mücevher"le dolu olduğunu görünce, iâde edip; "Kabul edemem" buyurdu.

Ardından;
"Git Ona söyle, gâzilerin hakkını Ömer'e yollamasın!" buyurdu. Ve sessizce; "Yoksa o da yanar, ben de" diye mırıldandı.