Hazret-i Ömer'in radıyallahü anh halîfelik devrinde bir gazâdan zaferle dönülmüş, çok fazla ganîmet alınmıştı.

Taksimde her erin hissesini Halîfe bizzat kendi tâyin ediyordu.
Bir ara Hazret-i Hasan radıyallahü anh geldi. Halîfe Onu hürmetle karşılayıp; "Hasana, bin dirhem veriniz!" diye emir verdi.

Sonra Hazret-i Hüseyin radıyallahü anh geldi. Halîfe, Onu da hürmetle karşılayıp; "Hüseyine de bin dirhem verin!" diye emir verdi.

Sonra kendi oğlu Abdullah geldiğinde; "Abdullaha beşyüz dirhem verin!" buyurdu
Abdullah; "Babacığım, Hasan'la Hüseyin'e biner dirhem, bana ise beşyüz dirhem verdiniz. Acaba hikmeti nedir?" diye sordu.

Hazret-i Ömer, oğluna şefkatle bakıp; "Evlâdım, onların babaları Alî Mürtezâ, anneleri Hazret-i Fâtıma, dedeleri Resûl-i müctebâ'dır. Onların, Ca'fer-i Tayyar ve Ukayl gibi amcaları, Ümmü Gülsüm ve Rukayye gibi teyzeleri var. Hem onlar Resûlullahın elinde büyüdüler. Böyle iken sen kendini onlarla bir mi tutuyorsun?" buyurdu.

Abdullah;
"Özür dilerim" dedi. Ve yaşlı gözlerle ayrıldı huzûrdan. Halîfenin, oğlu Abdullaha söylediklerini hazret-i Alî işitip çağırdı oğullarını.

Geldiklerinde;
"Resûl aleyhisselâmdan işittim. "Ömer, İslâmın nûru ve Cennetin ışığıdır" buyurmuşlardı. Gidin, bunu Ona haber verin" buyurdu.

Gençler, ok gibi fırlayıp, bir anda Halîfenin huzûruna vardılar ve müjdeyi verdiler.
Halîfe duygulandı. Gözleri yaşardı.

Kâğıt kalem alıp bu müjdeyi yazdı ve oğlunu çağırıp;
"Ölürsem, beni bu kâğıtla defnedin. Zor durumda kalırsam, imdâdıma bu senet yetişir de belki bununla kurtulurum" diye vasiyette bulundu.