Hazret-i Ömer radıyallahü anh, halîfe iken bile fakîr olup, elinde avcunda para bulunmazdı pek. Nitekim bir bayram gelmişti.

Eshâbtan çoğu, çocuklarına bayramlık elbiseler almışken, O kendi oğluna alamamıştı.
Bayram sabahı, arkadaşları rengârenk yeni elbiseler içinde neşeliyken, onun oğlu mahzundu.

Bu hüzünle babasına koşup;
"Banacaığım, bana yeni esvap al, arkadaşlarıma hep alınmış" dedi.

Hazert-i Ömer;
"Alırım evlâdım, ama paramız yok" buyurdu.

Bu menfî cevaptan daha bir mahzun oldu.
Zîra yeni elbisesi olmadığı gibi, üstündeki de yamalıydı. Öbür çocuklar bu durumu farketmiş olmalılar ki, hemen alaya aldılar zavallıyı.

O da ağlayarak koştu babasına. Hazret-i Ömer; "Oğlum niçin ağlıyorsun?" diye sordu.
Çocuk; "Benimle alay ediyorlar" dedi.

"Niye alay ediyorlarmış?"
"Elbisem yamalı diye".

Hazret-i Ömer çok üzülüp, beytülmâl memurunu çağırdı huzûruna. Durumu anlatıp;
"Bana, gelecek ayın maaşına mahsûben biraz avans verir misin?" dedi.

Memur;
"Bana, bir ay yaşayacağınıza dâir bir senet verirseniz, takdim ederim" dedi.

Halîfe;
"Böyle bir imza veremem" deyince, "Özür dilerim efendim, öyleyse ben de avans veremem" dedi.

Halîfe, beytülmal memuruna hak verip, takdir etti.
Ama üzüldü.

Oğluna dönüp; "Görüyorsun yavrum, memur amca para vermiyor. Verseydi, istediğini alırdım" buyurdu.

Bunun üzerine çocuk kesti ağlamayı.
Ama bu defâ Halîfe ağlıyordu.