Hazret-i Ömer radıyallahü anh, bir gün bâzı eshâbla birlikte bir yere gidiyordu ki, birden ağlamaya başladı. Eshâb-ı kirâm sordular:
"Yâ Ömer niçin ağlıyorsun?"

O, gözyaşları içinde;
"Nasıl ağlamayayım. Bir çocuk Fırat nehrine girip boğulsa, kıyâmet gününde benden sorarlar" buyurdu.

Bir gün de yerde bir "saman çöpü" görüp;
"Keşke bir saman çöpü olsaydım. Keşke doğurmasaydı annesi şu Ömer'i. Keşke ücra bir köyde bir Kureyşî olsaydım" diye temennîde bulundu.

BELLİ OLMAZ!

Abdurrahmân bin Avf ile hazret-i Ömer radıyallahü anhümâ yolculuğa çıktılar bir gün. Sırtında su tulumu vardı Halîfenin.

Dinlenmek için yere koyunca, arkadaşı ricâ etti: "İzin ver, biraz da ben taşıyayım".
"Hayır olmaz".

"Neden?"
"Bugün Ömer'in yükünü sen taşırsan, yarın kıyâmetteki yükünü kim taşır?"
"Sizin yükünüz olmaz. Çünkü Resûlullahın yolundan yürürsünüz".

Hazret-i Ömer;
"Ne zaman ki Ömer Cehennemden kurtulur, Resûlullahın yolundan yürüdüğü o zaman belli olur" buyurdu.

Vaktâ ki vefât etti. Oğlu rüyâda gördü kendisini. Çok yorgun ve bitkindi.

Sebebini sorunca;
"Oğlum, öldüğüm günden beri hesap veriyorum. Her şeyi ince ince soruyorlar. Meselâ zekât develerine âit bir yular çok eskiyip kopmuştu da, ben yine birkaç defâ bağlayıp kullanmıştım onu. Nihayet "artık kullanılmaz" diyerek atmıştım bir kenara.
İşte onu sordular.

"Niçin o yuları atıp da mü'minlerin malını ziyân ettin?" dediler. Velhâsıl bu milletin herşeyini benden sordular. Allahın merhameti erişmeseydi kurtulamazdım".