Tâbiînden Bekir bin Abdullah Müzenî hazretleri, bir gün sevdiklerine;
"Allah'ın rahmet denizi çok geniştir. Onun için O'ndan ümîdinizi kesmeyin. Ama mekrinden de emîn olmayın ki, azâbı da çok şiddetlidir" buyurdu.

Sonra şunu anlattı:
Yarın mahşer gününde hesaplar görülüp, herkes lâyık olduğu yere götürülünce, Hak teâlâ meleklerine;
"Ateşten iki kişi çıkarıp getiriniz!" diye emreder.

Derhal getirirler.
Hak teâlâ o ikisine;
"Yeriniz nasıldır?" diye sorar.

Onlar;
"Çok fenâdır yâ Rabbî" derler.

"Ben size zulmetmedim. Bu, kendi kazancınızdır. Yerinize dönün!" buyurur.
Onlar bu emri alınca, biri koşarak gider.

Ardına bakmadan.
Öbürüyse, isteksiz ve üzülerek gider.
Ve sık sık dönüp ardına bakar.
Hak teâlâ tekrar çağırır onları.

Ve sorar birincisine:
"Sen niçin koşuyordun?"

Arzeder ki;
"Yâ Rabbî! Ben dünya'da senin emrini dinlemedim, çok günahlar işledim. Onun için bu azâbı hak ettim. Tekrar aynı hatâya düşmeyeyim diye koşuyordum".

İkincisine sorar:
"Sen niçin ikide bir dönüp ardına bakıyordun?"

Der ki:
"Yâ ilâhî! Benim zannım şöyleydi ki, sen bir kulunu ateşten çıkarınca, onu tekrar ateşe sokmazsın. Belgi geri çağırırsın ümîdiyle dönüp dönüp bakıyordum".

Hak teâlâ hazretleri;
"Öyleyse Cehenneme girme artık. Kullarım, beni zannettiği gibi bulur. Mâdem ki benim hakkımda zannın böyledir. Haydi, arkadaşının elinden tut da birlikte Cennete girin!" buyurur.