Dâvûd-i Tâî hazretleri bir gün pazara çıktı. Tâze hurma görüp almak istedi. Fakat yanında o kadar parası yoktu.

satıcıya;
"Bana, parasını yarın vermek üzere bir dirhemlik hurma ver" dedi.

Hurmacı;
"Veresiye satmıyorum" deyince, ayrılıp gitti.
Ancak satıcı, bu zâtın Dâvûd-i Tâî hazretleri olduğunu öğrenince çok üzüldü.

Peşinden koşup;
"Sizi tanıyamadım, lütfen kusûrumu affedin" dedi.

Ve içinde yüz dirhem hurma olan keseyi uzatıp;
"Bu benim hediyemdir, lütfen kabûl buyurunuz" dedi.

Hazret-i Dâvûd;
"Kardeşim benim buna ihtiyâcım yok. Ben nefsimi tecrübe etmiştim. Elhamdülillah, şu dünyâda bir dirhemlik bile îtibârının olmadığını, kendisi de bizzat gördü" buyurdu.

BÜYÜK DERT

Dâvûd-i Tâî hazretleri dâima hüzünlüydü. Geceleri Allahü teâlâya yalvarır, duâ eder,
"Yâ Rabbî! Sana olan korku ve muhabbetim bende en büyük dert oldu. Öbür dertlerimi unutturdu" der, sabahlara kadar Kur'ân-ı kerîm okur, namaz kılar, istiğfar edip gözyaşı dökerdi.

İLK MÜRŞİT

Bir gün bu zâta;
"Bir annenin birinci vazîfesi nedir efendim?" diye sordular.

Cevâbında;
"Annenin birinci vazîfesi, çocuklarını terbiye etmektir. Çocuğun ilk mürşidi annesidir. Annesinden dînini öğrenen çocuk, kötü arkadaşlara aldanmaz. Annesi babası gibi, hâlis bir Müslümân olur" buyurdu.