Dâvûd-i Tâî "rahime-hullahü teâlâ", İmâm-ı a'zam hazretlerinin dersine devam edip, kalbi ilâhî nurlarla doldu.

Halîfe Hârun Reşîd, bir gün bu zâta gelip;
"Bana nasîhat et" dedi.

Cevâben;
"Ey Hârun, günahtan çok sakın. Zîrâ ölünce hesaba çekileceksin. Milletine de zulmetme, onlara acı. Yoksa mahşer gününde hepsi senden dâvâcı olurlar" buyurdu.

Hârun Reşîd göz yaşları içinde dinledi ve bir kese altın verdi kendisine. Ama O almayıp;
"Param, ölünceye kadar bana yeter" buyurdu.

Zîrâ O, evini yeni satmış, o helâl para için de; "Yâ Rabbî, bu para ne zaman biterse, ömrüm de bitsin" diye duâ etmişti.

Ayrıca o paranın kaç gün idâre edeceğini de bildirmişti Hârun Reşîde.
Halîfe, defterini çıkarıp not etti bu tarihi. Aradan bir müddet geçti.

Bir gün, bâzı kimselere;
"Dâvûd-i Tâî hazretleri bugün vefât etmiştir" dedi.

Onlar şaşırıp;
"Nerden biliyorsunuz?" dediler.

"Parası bugün bitti" dedi.
Gerçekten o gün geldi ölüm haberi.

ÇÂRE YOK

Bu zât, bir sohbetinde;
"Kardeşlerim, ölüme çâre yok. Mü'min olsun, kâfir olsun herkes bir gün ölür" buyurdu.

Sordular:
"Ölüm acısını herkes duyacak mı efendim?"
"Kâfirler, çok şiddetli hissedecekler.

"Ya mü'minler efendim?"
"Onlar, öldüğünü anlamayacak bile. Bir bakacak ki ölmüş. "Aaa, ben ölmüşüm" diyecek, o kadar.