Evzâî hazretleri anlatıyor:
Peygamber Efendimiz bir gün Cebrâil aleyhisselâma;
"Yâ Cebrâil kardeşim, bana Cehennemi anlat" buyurdu.

O da şöyle anlattı:
Yâ Muhammed, Cehennemdekilere içirilen kaynar "Su"dan dünyâdaki sulara bir damla dökülseydi, ondan tadan herkes ölürdü.

Eğer, Cehennemdekileri bağlamak için olan "Zincir"den sadece bir arşın, dünyâdaki dağların üzerine konulsaydı, bütün dağlar erirdi.

Ve eğer Cehennemde yananlardan bir tanesi çıkarılıp dünyaya getirilseydi, fenâ kokusundan dünyadaki bütün canlılar ölürlerdi.

EFENDİMİZ AĞLADI

Peygamber Efendimiz bunları dinleyince hüzünlenip ağladılar. O ağlayınca, Cebrâil aleyhisselâm da ağladı.

Ve Efendimize;
"Yâ Muhammed! Sen niçin ağlıyorsun? Allahü teâlâ senin gelmiş ve gelecek bütün günâhlarını bağışladı" dedi.

Efendimiz cevâben;
"Allahü teâlâya şükredici bir kul olmıyayım mı?" buyurdular.
Resûlullah ile Cebrâil aleyhimesselâm ağlamakta iken, gök cihetinden bir ses işitildi.

Bir melek;
"Yâ Muhammed! Allahü teâlâ seni günah işlemiyecek şekilde yarattı ve seni bütün peygamberlerden üstün kıldı" diyordu.
Ardından bir ses daha.

Bir melek de;
"Yâ Cebrâil, Allahü teâlâ seni de günâh işlemiyecek şekilde yarattı ve seni bütün meleklerden üstün kıldı" diyordu.