Fudayl bin İyâd hazretleri, soygunculuktan tövbe etmiş, kimden ne almışsa fazlasıyla ödeyip helâllaşmıştı.

Ancak bir yahûdî hâriç.
O işi yokuşa sürüyordu.

Meselâ bir defâsında;
"Şu kayalık tepeyi kazarak dümdüz edersen, hakkımı helâl ederim" dedi.

Hazret-i Fudayl râzı oldu. Kazma kürek bulup başladı kazmaya. İhlâsla işe başladığı için Hak teâlâ yardım etti kendisine.
Seher vakti esrârengiz bir rüzgar esti.
Sabaha karşı dümdüz oldu koca tepe.

Yahûdî bu defâ;
"Ey Fudayl" dedi. "Hani vaktiyle benden bir avuç altın almıştın ya".
"Evet, ama ödedim onu".

"Tamam ödedin, ama ben o zaman yemîn etmiştim. "Fudayl, bu altınları kendi eliyle bana vermedikçe hakkımı helâl etmeyeceğim" demiştim. O altınlar şu yastığın altında. Onları oradan alıp bana verirsen, hakkımı helâl ederim" dedi.

Hazret-i Fudayl, uzattı elini.
Aldı yastığın altındakileri.

Yahûdî, "çil çil altınlar" gördü Onun avcunda. Gözlerinden sevinç gözyaşları akmaya başladı. Kalbine, îmân nurları doluştu.

Kalkıp sevgiyle sarıldı Ona.
"Ey Fudayl! Ne hakkım varsa, hepsini helâl ettim" dedi. Şehâdeti söyleyip Müslüman oldu.

Ve şöyle anlattı:
Tevrât'ta okumuştum. "Bir kimsenin tövbesinin hâlis olmasının alâmeti, eline aldığı taşlar altına çevrilir" diye yazıyordu.
Ben seni imtihan etmiştim.

"Çakıl taşı" koymuştum oraya.
Taşlar, senin elinde "altın" oldu.
Benim kalbim de küfür pisliklerinden arındı, pâk oldu.