Mahşer halkı, hesâbın başlaması için en son Habîbullah'a yalvarırlar. Efendimiz aleyhisselâm;
"Rabbim izin verirse ben şefâat ederim!" buyurur.

Sonra Arş-ı âlâya varıp, bin senelik bir secdeye kapanır. O an ehl-i mahşerin hâli pek fenâ olup, çekilen azâbı anlatmak mümkün olmaz.

Çoklarının haramdan kazandıkları mallar, boyunlarında birer "halka" olur ve öyle ağırlaşır ki, "büyük dağ" olur sanki.

Feryât ve figânları gök gürlemesini andırır.
"Vâ veylâ! Vâ sebûrâ!" diye feryât ederler ki, o feryâtlara yer gök dayanmaz.

Zekâtı verilmeyen mallar da koca bir "yılan" olup, sâhibinin boyunlarına dolanır ve öyle ağırlaşır ki, "değirmen taşı" gibi olur.

O kimseler; "Bu nedir?" diye feryâd ederler. Melekler;
"Zekâtını vermediğiniz mallardır" derler.

YÂ İLÂHÎ!

Bâzılarının avret mahallerinden, kan, irin ve cerâhat akar. Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır. Bunlar zinâ yapan erkek ve kadınlardır.

Bir kısmının dilleri, böğürlerine sarkmıştır. Bunlar da iftirâ edenlerdir.

O esnâda Rabbimizden;
"Yâ Muhammed! Başını secdeden kaldır ve şefâat eyle ki, kabûl olunur" diye fermân-ı ilâhî gelir.

Resûlullah başını kaldırıp;
"Yâ ilâhî! Kulların arasından iyi ve kötüleri ayır ki, günâhlarıyla bu meydanda rezîl rüsvây oldular. Bu azâba tahammülleri kalmadı" diye arzeder.

Bunun üzerine "mîzân" kurulur. Ehl-i mahşer izdihamdan kurtulur. Ama bu çileler, kâfirlerin girecekleri Cehennem azâbı yanında, denizde "damla" bile değildir.