Rebî-ül evvel'in onikinci Pazartesi gecesi, yer yüzü ve yedi kat gökler, büyük sevinç içinde bir şeyi bekliyordu ki, sabaha karşı beklenen Nur doğdu.

Hazret-i Âmine der ki:
O Server'e hâmile olduğum günlerde hiç acı ve elem görmedim.

Altı aydan sonra bir ses iittim:
"Ey Âmine! Kime hâmile olduğunu biliyor musun, sen son Peygambere hâmilesin" dedi.

Çok susadım. Bir kâse şerbet verdiler, içtim, baldan tatlı ve serin idi. Pek çok hanım bana hizmet ediyor, ama onları tanımıyordum.

Biri; "Ben, Firavun'un hanımı Âsiye'yim" diye tanıttı kendisini.
Diğeri; "Ben, Meryem binti İmrân'ım. Bunlar da Cennet hûrileri" dedi.

Korkudan terledim. Terimden "misk kokusu" yayılıyordu.

O Server doğar doğmaz, mübârek başını secdeye koyup, şehâdet parmağını kaldırdı.

Bir ses işittim: "Onu, mağripten meşrika kadar her yerde gezdirin. Tâ ki, cümle âlem Onu ismiyle ve cismiyle tanısınlar!" diyordu.

SECDE ETTİ

Hazret-i Safiyye diyor ki: O Server doğar doğmaz secde etti. Secdede, birşeyler söylüyordu.

Kulak verdim; "Ümmetî! Ümmetî!" diyordu.

Sonra mübârek başını kaldırıp; "Lâ ilâhe illâllah. İnnî Resûlullah" dedi. Onu yıkamak istedim. "Biz Onu yıkanmış olarak gönderdik" dediler.

Abdülmuttalip der ki:
Doğum ânında Kâbe yanındaydım. Kâbe'nin, makâm-ı İbrâhime doğru secde ettiğini gördüm. Ve bir ses işittim Kâbe'den.

"Allahü ekber. Muhammed beni putlardan temizler" diyordu.
Ve bir gürültü duydum. Baktım, "hübel putu" yerde yatıyordu.