Zaman-ı seâdette, adında bir müşrik vardı ki, iri cüsseli bir pehlivan olup, sırtını yere getiren yoktu o havâlide.

Bu, bir gün sahrâda koyunlarını otlatırken, Efendimizle karşılaştı birden.
Ve kibirli bir edâ ile;
"Halkı, Lât ve Uzzâ'dan ayıran sen misin?" diye seslendi.

Efendimiz aleyhisselâm büyük bir vakarla;
"Evet, benim!" buyurdu.

"Benimle güreşe var mısın? Bakalım hangimizin tanrısı ona yardım edecek?"

Efendimiz yine;
"Olur, güreşelim" buyurdu.
Ve tutuştular. Resûlullah aleyhisselâm, Rekâne'yi kaldırıp yere vurdu.

Rekâne güçlükle kalkıp;
"Bu olmadı, bir daha güreşelim" dedi.
Efendimiz; "Hayhay!" buyurdu ve onu yine kaldırıp yere vurdu.

Rekâne yerden kalkarken;
"Bu da olmadı, tekrar güreşelim" dedi.
"Kabul, güreşelim".

Tutuştular, netîce aynıydı. Rekâne çarpılmıştı âdeta. Mecbûren yenilgiyi kabul edip;
"Tamam, sen kazandın. Şehre inince halka ne diyeceksin?" dedi.
"Doğrusu neyse onu söylerim".

"Doğrusunu söylemesen?"
"Ben Peygamberim. Doğru söylemekle emrolundum".

"Yâ Muhammed! Sen beni Peygamberlik gücünle yendin. Sürümden otuz koyun vereyim, mükâfâtı bu olsun" dedi.

Efendimiz aleyhisselâm;
"Koyunu ne yapayım. Îmân et, Cehennemden kurtul" buyurdular.

"Bir mûcize gösterirsen, îman ederim" deyince, Efendimiz, yakındaki bir ağaca seslendiler:
"Ey ağaç, ben kimim?"

Ağaçtan cevap geldi:
"Sen Allahın kulu ve Peygamberisin!".

Rekâne bunu görüp, îmâna geldi hemen.
Ve kurtardı kendisini Cehennemden.