Hazret-i Ömer radıyallahü anh halîfe iken kurt koyunu yemezdi.
Ama O dünyadan göçünce iş değişti.
Kurtlar koyunlara saldırır oldular.

Nitekim şöyle anlatılır:
Bir çoban, iki arkadaşıyla sürüsünün önünde oturuyordu ki, âniden bir kurt gelip, saldırdı koyunlara.

Bu, hiç vâki olmayan birşeydi.
O, bunu görünce;
“Vâh Ömer!” diye feryât etti.

Sonra da başladı ağlamaya.
Arkadaşları merak ettiler.
“Ne oldu, niye ağlıyorsun?

Gözlerinin yaşını silip cevapladı:
“Hazret-i Ömer vefât etti herhalde.

Öbürleri şaşırdılar.
“Yok canım, bunu da nerden çıkardın?

“Görmediniz mi? Kurt nasıl saldırdı koyunlara.
“Evet gördük.

“O sağ olsaydı saldırabilir miydi?
Arkadaşları birbirlerine bakıp;
“Evet, haklısın galiba” dediler.

O devam etti:
“Değil saldırmak, bakmaya bile cesâret edemezdi. Senelerdir çobanlık yapıyorum. Böyle bir hâdiseye şahit olmadım.

Öbürleri tasdîk ettiler.
“Evet, doğru diyorsun. Biz de hiç duymadık.

Çok geçmeden hazret-i Ömer’in radıyallahü anh vefât haberi ulaştı o köye.
Aynı gün vefât etmişti.
Hattâ aynı sâatte.

Kıyâmet mi kopacak?

Hazret-i Ömer radıyallahü anh vefât ettiği gün, zifirî bir karanlık kaplamıştı dünyayı.
Çocuklar korku ile annelerine koşarlardı.

Bir çocuk da koştu annesine:
“Anneciğim!
“Ne var yavrum.

“Gök karardı. Kıyâmet mi kopacak?
“Hayır yavrum. Kıyâmete daha var.

“Peki gökyüzü niye siyâh oldu böyle?
Kadıncağız titrek sesle cevapladı:
“Halîfe Ömer vefât etti evlâdım.

“Onun için mi gök karardı?
“Evet yavrum.