Âlemlerin Efendisi Kâbe'de namâz kılıyor, beri yanda ise bir müşrik gurubu oturmuş Efendimizden konuşuyorlardı.

Ne yapıp yapıp Onun yaktığı bu İslâm meşâlesini söndürmeliydi bir an önce. Ama bir şey yapamıyor, öfkeden kuduruyorlardı.

Ebû Cehil öbürlerine dönüp;
"Yetti gayri. Secdeye gitsin, koşup ensesine ayağımla basacağım!" dedi.

Öbürleri teşvîk ettiler.
"Tabii ya, geç bile kaldın".

O Server secdeye inince, bu mel'ûn fırladı hemen. Koşarak gitti ve yaklaştı arkadan. Fakat o da ne? Zınk diye durdu ve kaçmaya başladı.

Öbürleri sordular:
"Hayrola niçin kaçıyorsun?"

Koca kâfir titreyerek;
"Onunla aramızda "ateş deryası" peydah oldu. Eğer bir adım daha atsaydım yanacaktım" dedi.

Az önce iri iri lâflar eden Ebû Cehil, şimdi zelîl ve hakîr duruma düşmüştü.
Peki ibret almış mıydı?
Hayır, bu nasîb meselesiydi.

NE OLDU?

Ebû Cehil yenik düştükçe küfrü artıyordu.

Yine bir gün yandaşlarına;
"Yemîn olsun ki, bu gün kafasını taşla ezeceğim!" dedi.

O anda Efendimiz aleyhisselâm teşrîf edip, büyük bir huşû ile namâza durdular.

Müşrikler Ebû Cehile;
"Haydi, göster kendini!" dediler.

Kalktı bu. Koca bir taşı iki eliyle kaldırıp arkadan yanaştı usulca. O Server secdeye inince, taşı kaldırdı, tam bırakacaktı ki, taşı kenara fırlatmasıyla geri kaçması bir oldu.

Yandaşları seslendiler:
"Ne oldu, niye kaçıyorsun?"
"Üzerime "canavar" saldırdı. Kaçmasaydım beni parçalayacaktı" dedi.