Hazret-i Osmân "radıyallahü anh" bir gün evinde bir ziyâfet tertib edip, Efendimizin "aleyhisselâm" huzûruna vardı.
Selâm verdi.
Sonra arzetti:
"Yâ Resûlallah! Bu gün bizim hâneye yemeğe buyurursanız çok seviniriz"
Memnun oldular.
Tebessüm ettiler.
Ve Ona; "Yemeğe, yalnız beni mi çağırırsın yâ Osmân?" diye sordular.
Resûle döndü.
Ve cevâben;
"Siz kimi isterseniz, o da buyursun yâ Resûlallah" diye arzetti. Efendimiz Eshâbtan birkaç kişiyi daha aldılar.
Ve yola çıktılar.
Hazret-i Osmân;
"Elhamdülillah" diyor, sevinçten içi içine sığmıyordu. Çünki Resûlullah Efendimize ziyâfet veriyordu.
Burası önemli.
Onlar böyleydi.
Resûlullahın eshâbının birtek gâyesi vardı. Resûlullahı sevindirmek. Bu, en büyük ni'metti onlar için.
En büyük kârdı.
Büyük kazançtı.
Hazret-i Osmân, yürürken Resûlullah Efendimizin mübârek ayaklarına bakıyor, parmaklarıyla birşeyler hesâb ediyordu. Efendimiz farkettiler.
Ve sordular:
"Ne yapıyorsun?"
"Adımlarınızı sayıyorum yâ Resûlallah".
"Neden?"
"Her adımınıza bir köle âzâd edeceğim de onun için".
İşte "muhabbet" denen şeyin aslı, hakîkatı bu olsa gerek.
Gerçek sevgi.
Aşk'tan da öte.
Ve eve geldiler. Hazret-i Osmân'ın "radıyallahü anh" yüzlerce kölesi vardı. Hepsini âzâd etti.