Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir gün eshâb-ı kirâma karşı; "Her Peygamber, bir eshâbiyle övünür. Ben de eshâbımdan Osmân bin Affân ile övünürüm" buyurdular.
Ne şeref!
Bir gün de;
"Melekler benimle övündükleri gibi, ben de, Osmân bin Affân ile övünürüm" buyurdular.

BUNLAR NEDİR?

Bir gazâda İslâm askerinin yiyeceği bitmiş, gâzîler ye'se düşmüşlerdi. Efendimiz aleyhisselâm Eshâbın üzüldüğünü gördü.
Kendi de üzüldü.
Ve o sahâbîlere;
"Üzülmeyin, râhat olun. Cenâb-ı Hak gün batmadan size rızık gönderir" buyurdu.
Hazret-i Osmân;
"İnşallah" dedi.
Ve kendi kendine; "Resûlullah boş konuşmaz. O birşey buyurduysa, muhakkak yerine gelir. Bu hayırlı işe ben vesîle olayım" dedi.
Böyle düşündü.
Ve düştü yollara.
Çok yerler dolaşıp Eshâb-ı kirâm için yiyecek aradı. Nihâyet ondört yük yiyecekle döndü geri.
Gün batmamıştı.
İstediği olmuştu.
En önemlisi Efendimizin sözü yerine gelmişti. Hazret-i Osmân erzak yüklü deveyi, sürdü gazâ yerine.
Efendimiz;
"Yâ Osmân, bunlar nedir?" diye sordular.
Arzetti ki:
"Osmân'dan hediyedir".
Memnun oldular.
Ve ellerini açıp;
"Yâ İlâhî! Osmâna çok ecir ver!" diye duâ buyurdular