Eshâb-ı kirâmdan aleyhimürrıdvân Ebüdderdâ hazretlerinin babası Uhud harbinde şehîd olunca, anne-oğul maddî sıkıntıya düşmüşlerdi. Öyle ki, açlıktan taş bağlıyorlardı karınlarına. Günler zor geçiyordu onlar için.
Tâkatları tükendi.
Annesi seslendi:
"Ebüdderdâ!"
Koştu hemen:
"Buyur anne".
"Oğlum, hemen Resûlullaha "aleyhisselâm" git ve bu hâlimizi arzet. O, herkese birşeyler veriyor. Bize de verir" dedi. Ebüdderdâ çocuktu henüz. "Peki anneciğim!" dedi.
Ve çıktı evden.
Koştu mescide.
Efendimiz aleyhisselâm eshâbiyle sohbet ediyordu. Ebüdderdâ içeri girer girmez sohbeti kesip; "Müslümân bir sıkıntıya düştüğünde, bunu yalnız Rabbine arzeder, başkasından bir şey istemezse, Allahü teâlâ ona kâfidir" buyurdu.
O bunu duydu.
Bir yere oturdu.
Vazgeçti söylemekten. Eve dönünce, annesi: "Arzettin mi oğlum?" diye sordu. Cevâben; "Hayır anne söylemedim" dedi.
"Neden yavrum?"
"Lüzum kalmadı".
Annesi; "Anlamadım evlâdım, ne diyorsun?" deyince Ebüdderdâ, Resûlullahtan aleyhisselâm işittiğini annesine nakletti ve "İşte bunun için söyleyemedim anne" dedi.
Kadın sevindi.
Memnun oldu.
"Âferin oğlum. Çok iyi yapmışsın. Mâdem öyle buyurmuş, biz de sabrederiz" dedi. Ve sabrettiler. Mükâfâtını da gördüler. Zîra hazret-i Ebüdderdâ radıyallahü anh, bir müddet sonra o yerin en zengini oldu.