Mus'ab bin Umeyr "radıyallahü anh", insan güzeli bir gençti. Mekke'nin en zarif, en narin, en kibar delikanlısıydı. Tahsilli ve kıvrak zekâlıydı. Üstün fesahat ve belâgata sâhipti. Hem çok zengin bir âilenin çocuğuydu. Bütün âilenin gözü onun üzerindeydi.
Ama mutsuzdu.
Çok sıkılıyordu.
Birçok şey mânâsız geliyordu ona. Meselâ şu putlara tanrı diye tapmayı kabul edemiyordu bir türlü. "Hayır! Cansız heykeller aslâ ilah olamaz!" diyordu. O bunları düşünürken Efendimiz "aleyhissalatü vesselam" gizli gizli islâmı anlatıyordu.
Kenar bir evde.
Erkam'ın evinde.
Mus'ab o sokaktan geçerken, bâzı gençlerin bir eve girdiklerini gördü. Kendi de gayr-i ihtiyârî içeri süzülüp çöktü bir yere. Ve nefes almadan dinledi Resûlullahın sohbetini. "Ne güzel sözler. İşte ben bunu arıyordum" dedi. Bütün "acabâ?"larına cevap bulmuştu.
Şehâdeti getirdi.
Ve İslâma girdi.
O şimdi daha bir güzeldi. Zâhirî güzelliğine, batınî güzellik de eklenmişti. Ama babası habersizdi bu olanlardan.
Bir müşrik, onu namâz kılarken görüp koştu babasına, haber verdi:
"Onu gördüm".
"Kimi gördün?"
"Mus'abın namâz kıldığını gördüm". Bu ihbar, bomba gibi patladı evde. Ve o akşam sorguya çekildi genç sahâbî.
"Sen dinden mi çıktın?", "Hayır, dîne yeni girdim" dedi. Adamın yüzü gerildi. "Söyle! Müslümân olduğun doğru mu?".
Korkmuyordu.
"Evet, doğru".
İşte o anda çileden çıktı babası. Üzerine titrediği sevgili oğlu, can düşmanıydı artık. Emretti evdekilere: "Atın şunu mahzene!". Attılar hemence. Ardından işkence. (Devamı yarın)