Amr bin Cemuh Ensârî radıyallahü anh, bir ayağı sakat bir sahâbîydi. Yine de kaçırmazdı bir harbi. Uhud'a gidileceği zaman, dört oğlu huzuruna gelip; "Baba, sen bu harbe gelme!" diye yalvardılar.
Sordu hemen:
"Nedenmiş o?"
"Çünki sakatsın". Mübârek sahâbî; "Hayır geleceğim" dedi. Oğulları; "Baba, biz senin yerine de savaşırız" dedilerse de, celâllenip; "Allahın Habîbi cenk etsin, ben kadın gibi evde oturayım, yakışır mı?" dedi.
Boyunlarını büküp;
"Pekâlâ" dediler.
Ordu hareket etmişti. Hanımına Elvedâ deyip çıktı evden. Tam kapıdan çıkıyordu ki; "Yâ Rabbî, bu cenkten geri döndürme beni!" diye duâ etti. Orduya yetiştiğinde harp başlamıştı.
Oğullarına seslenip;
"Geri durun!" dedi.
Ve kendisi daldı düşman içine. Az sonra şehîd oldu. Oğullarından biri de şehîd düştü o gün. Hanımı, Medîne'den duydu bunu. Devesine binip, geldi Uhud'a. Yerde yüzlerce şehîd yatıyordu. Arayıp, buldu kendi şehîdlerini. Onları devesine bindirip, sürdü Medîne yönüne.
Fakat o da ne?
Yürümüyordu.
Hazret-i Âişe radıyallahü anhâ onu görüp sordu: "Bu cesetler kimlerdir?". "Biri oğlum, biri de helâlim. Ama devem yürümüyor". "Neden yürümüyor acabâ?"
"Ben de bilmiyorum".
"Yükü mü fazla?"
"Hayır, bundan çok yük vururdum da, hiç böyle yapmazdı. Bunda bir iş var" dedi. Ve koştu o Serverin aleyhisselâm huzûruna.
Arzetti durumu.
O Resûl sordu:
"Beyin evden ayrılırken bir şey demiş miydi?", "Evet yâ Resûlallah. "Yâ Rabbî, cenkten sonra beni evime döndürme!" diye duâ etmişti". Efendimiz; "İşte bunun için yürümüyor" buyurdular.