Muhammed bin Yûsuf İsfehânî hazretleri "rahmetullahi aleyh", Tebe-i tâbiînin âlimlerinden olup, ibâdete çok düşkündü. Dünyânın, Allah için olmayan herşeyinden elçekmişti.
Bir dostu vardı.
O şöyle anlatır:
Muhammed bin Yûsuf hazretleriyle yolculuğa çıkıp, bir handa sabahladık. Bana; "Kervancıbaşını çağır" dedi.
Ancak kervancı başının ayağını akrep sokmuş, kalkamıyordu.
Dönüp arzettim.
Kendi teşrif etti.
Ve ayağını tutup sessizce birşeyler okuyunca adam derhal şifa buldu. "Ne okudunuz?" dediğimde; "Ümmül-kitâbı okudum" buyurdu.
Hemence sordum:
"Ümmül-kitâb nedir?"
"Fâtiha'dır" buyurdu. Ben bunu öğrenince hastalara Fâtiha okumaya başladım. Lâkin benim okumamla hiçbir hasta şifâ bulmadı.

TANINMAMAK İÇİN

Muhammed bin Yûsuf hazretleri şöhretten korkar, bunun için tanınmamaya özen gösterirdi. Harran'a da bu yüzden gelmişti. Ancak gelir gelmez oradaki hadîs âlimleri Onun geldiğini duydular.
Yanına üşüştüler.
O rahatsız oldu.
Ve oradan da ayrılıp, başka bir şehre gidip yerleşti. "Niçin böyle yaptınız?" dediklerinde; "Tanınmaktan korktuğum için" buyurdu.

AYNI FIRINDAN

Muhammed bin Yûsuf hazretleri, ekmeğini her zaman değişik fırınlardan alırdı.
Sebebini sordular.
Onlara cevâbında;
"Her zaman aynı fırından alırsam, belki fırın sâhibi beni tanır ve hürmet eder de, dînimi dünyâya âlet etmiş olurum" buyurdu.