Tebe-i tâbiînin büyük hadîs âlimlerinden Selâm bin Ebî Mutî' hazretleri “rahmetullahi aleyh” anlatır: Bir hastayı ziyârete gitmiÅŸtim. Baktım ki inleyip duruyordu.
Ona yaklaştım.
Ve kendisine;
"Öyle hastalar var ki, evsiz ve kimsesiz olup, sokaklarda dertleriyle baÅŸbaÅŸa kalmışlar, su verenleri bile yok. Onları düÅŸün de hâline ÅŸükret" deyip ayrıldım.
Tekrar gittiÄŸimde;
"Nasılsın?" dedim.
"Åžükürler olsun. Evim var, hizmet edenim var, çok kimse bunlardan mahrûm. Bunları düÅŸündükçe, Rabbime ÅŸükrediyorum" dedi.

BENÄ° BIRAKIN!

Yine bu zat anlatıyor: Birgün Mâlik bin Dînâr'ın yanına gittim. Vakit gece idi. Karanlıkta kuru ekmek yiyordu. Yemek yapacak kabı bile yoktu.
Suâl ettim:
"Bu ne hâl?"
Cevâben; "Beni bırak da geçen günlerime yanayım. Zîra koskoca bir ömür geçti gitti, hiçbir ÅŸey yapamadım" dedi.

AÄžLAMAYA BAÅžLADI

Yine bu zat anlatır: Hasen-i Basrî oruçlu idi. AkÅŸam olunca iftarını açması için su getirdiler. Suyu alıp içeceÄŸi sırada, aÄŸlamaya baÅŸladı.
Merak edip sordular
"Niçin aÄŸlıyorsun?"
Buyurdu ki: Cehennemi hâtırladım. Orada azab çeken kimseler, Cennette ni'metler içinde olanlara; "Ä°çtiÄŸiniz o sulardan bize de verin" diye seslenirler.
Onlar bunu iÅŸitir.
Ve kendilerine;
"Allahü teâlâ bu ni'metleri kâfirlere haram kıldı" diye cevap verirler. Ä°ÅŸte bunu hatırladım da onun için aÄŸladım.