Talha bin Musarref hazretleri "rahmetullahi aleyh", Tâbiînden olup, tanınmış hadîs ve kırâat âlimidir. Zühd ve vera' sâhibiydi.
Bir gün oruç tuttu.
Evde az et vardı.
Hanımı bu eti iftarlık olarak hazırlamak istiyordu ama pişirecek ızgara gibi bir şey yoktu. Bu sırada, komşunun hizmetçisi ateş almak için geldi. Elinde ızgara vardı.
Izgarayı gördü.
Ve hizmetçiye;
"Az bekle, şu eti senin ızgarada pişireyim" deyip, ızgarayı aldı ve eti pişirdi. Nihayet iftar vakti oldu. Hanım eti sofraya koydu.
Hazret-i Talha sordu:
"Eti nerde pişirdin?"
"Komşunun ızgarasında" dedi. "Komşudan izin aldın mı?". "Almadım". Bunu öğrenince; "Komşudan helallık almadıkça bu eti yemem" dedi.

GÜLDÜ AMA…

Bir gün sebebsiz güldü. Ama hemen pişman olup, kendi nefsine; "Niçin güldün?" dedi. Sonra da; "Sebepsiz güldün değil mi?" dedi.
Çok üzüldü.
Pişman oldu.
"Bundan sonra hiç sebepsiz gülmiyeceğim" diye yemîn etti. O günden sonra ölünceye kadar güldüğü görülmedi.

ŞÖHRETİ SEVMEZDİ

Tanıdıkları bu zat için; "Filan ve filan âlimlerden daha üstündür" derlerdi. O bunu duyunca, hemen o âlimlere gidip önünde diz çöker, onlardan bir şeyler öğrenirdi.
Ve rahatlardı.
Öyle diyenlere;
"O benden üstündür. Zîra bugün Ondan şunu şunu öğrendim" der, böylece kendisi için yaptıkları methiyeleri silmeğe çalışırdı.