Ebû Abdullah TuruÄŸbâdî hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" yaÅŸadığı Tus ÅŸehrinde büyük bir kıtlık vardı. Öyle ki, insanlar birbirini yiyecek dereceye varmıştı.
Bir gün eve geldi.
Ve anbarına girdi.
Ä°ki ölçek buÄŸdayı olduÄŸunu görünce, içine bir ateÅŸ düÅŸtü. Kendi kendine: "Ey Ebû Abdullah! Müslümanlara ÅŸefkatin bu mu senin? Onlar açlıktan kırılırken, sen anbarında buÄŸday saklıyorsun. Yazıklar olsun sana!" dedi.
Ağlamaya başladı.
Aklı başından gitti.
Evinden ayrılıp, sahralara düÅŸtü. Uzun zaman açlık çekerek riyâzetlere baÅŸladı. Nefsinin kötü arzularından kurtulmak için çâreler aradı.
Mücâhede yaptı.
Pek çok uÄŸraÅŸtı.
Öyle oldu ki, unuttu kendisini. Sâdece Allahı zikrediyor, O'nun kullarına merhamet ediyordu. O ara Ebû Osmân-ı Hîrî hazretlerini tanıyıp, Onun sohbetlerine devam ederek büyük bir velî oldu.

ONU KARÅžILAYINIZ

Birgün, talebeleri ile yolculuÄŸa çıkmıştı. Yolda yemek için bir yere oturdular. O sırada KeÅŸmir'de bulunan Hallâc-ı Mensûr da yola çıkmıştı. Talebelerine döndü.
"Biri geliyor" dedi
"Şu vasıflardadır"
Ve ardından; "Kalkın, Onu karşılayın!" dedi. Az sonra Hallâc-ı Mensûr, yanında iki köpeÄŸi olduÄŸu halde Ebû Abdullah'ın yanına geldi.
Yemeğini bıraktı.
Ve ayağa kalktı.
Yerine Hallâc-ı Mensûr'u oturtup, çok izzet ve ikrâm etti. Talebelerin ÅŸaşırdığını görünce; "Siz, onun dışına bakmayın. O nefsinin arzularından kurtulmuÅŸtur" buyurdu.