Ebül Hayr HabeÅŸî hazretleri "rahmetullahi aleyh" gençliÄŸinde, birinin kölesiydi. Bir kula köle iken, asıl Efendisine kullukla meÅŸgûl olurdu. Efendisi her zaman bir arzusu olup olmadığını sorar, birÅŸeyler istemesini arzu ederdi.
Ama o yok derdi.
BirÅŸey istemezdi.
Birgün sıkıştırınca; "EÄŸer çok istiyorsan, beni Allah için âzâd et" buyurdu. O ise; "Yıllardır efendi sen, köle bendim. Seni ben çok önceden âzâd etmiÅŸtim" dedi.
O da ayrılıp gitti.
BaÄŸdâd'a vardı.
Orada büyüklerden bir zâtı ziyârete gittiÄŸinde, son nefesini vermek üzere olduÄŸunu gördü. O büyük zât; "Ey Ebü'l-Hayr! Hicaz'a git. Aradığını orada bulursun" buyurdu.
Bunu emir bildi.
Mekke'ye gitti.
Yıllarca orada kalıp, oranın büyüklerinden istifâde etti. Cömertlikte eÅŸi yoktu. Kendisi kimseden birÅŸey istemez, her hâcetini Allahü teâlâdan beklerdi.

TÂVÛS-ÜL HAREMEYN

Resûlullahın kabr-i ÅŸerîfine gittiÄŸinde; "Esselâmü aleyküm, yâ Resûlissekâleyn" der, Efendimiz de her zaman; "Ve aleykesselâm, yâ Tâvûs-ül-Haremeyn" diye cevap buyururlardı.

UTANMAZ MISIN?

Kendisi anlatır ki: Altmış sene Mekke ve Medîne'de oturdum. Çok sıkıntılar çektim. Ne zaman bir kimseden birÅŸey istemeyi düÅŸünsem, bir ses iÅŸitirdim.
Gâibten gelirdi.
Can kulağıma;
"Bize secde ettiÄŸin yüzü, kulların önünde küçük düÅŸürmekten utanmaz mısın?" der ve beni vaz geçirirdi.