Ebül Hüseyin Åžirvânî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Ä°ran'da yetiÅŸen evliyânın büyüklerindendir. Ömrünün sonlarına doÄŸru felç oldu.
Eli ayağı tutmazdı.
Ayağa kalkamazdı.
Fakat, her gün beÅŸ namaz vakitleri girince iyileÅŸir, namaz bitene kadar, bir de sohbet esnâsında sıhhatli ve saÄŸlam olur, bu zamanlar hâricinde yine felçli olurdu.

TASAVVUF NEDÄ°R?

Kendisine; "Tasavvuf nedir?" diye sordular. Cevaben; "Hakîkî din âlimlerinden birine baÄŸlanıp, Ona teslîm olmak, Onun feyz ve bereketlerinden istifâde etmek ve Ondan öÄŸrendiÄŸi gibi yaÅŸamaktır" buyurdu.
Sohbet ederdi.
Ve sevdiklerine;
"EÄŸer imkânım olsaydı, ayaklarım da saÄŸlam olsaydı, Evliyâya muhabbeti olanları ziyâret etmek için Horasan'a kadar giderdim" sözünü sık sık söylerdi.

BIRAK BU ALÇAÄžI

Kendisi anlatıyor: "Birgün, Mekke-i mükerremede yolda yürürken, bir kimsenin yol ortasında can çekiÅŸmekte, ÅŸiddetli bir ızdırap ile kıvranmakta olduÄŸunu gördüm.
Çok üzüldüm.
O an kalbime;
"Åžu zavallının bu sıkıntıdan kurtulması için Fâtiha okuyup üzerine üfliyeyim" düÅŸüncesi geldi. O sırada, o kimsenin karnından ses geldi.
Dikkat kesildim.
Anlaşılır şekilde;
"Bırak bu alçağı! Çünki bu, Hazret-i Ebû Bekr'e düÅŸmandır" diyordu. Demek ki, bozuk i'tikâdının cezâsını çekiyor deyip ayrıldım.