(dünden devam)
Yûsuf bin Hüseyn uykudan uyandığında aÅŸk-ı ilâhî her tarafını kaplamıştı. Kendisine verilen iÅŸâret üzerine Mısır'a doÄŸru yola çıktı. Bir an önce Zünnûn-i Mısrî'ye kavuÅŸmak arzusunda idi.
Nihâyet vâsıl oldu.
Meclisine oturdu.
Onun sohbetlerine beÅŸ sene devam etti. BeÅŸinci yılın sonunda hocası kendisini çağırıp; "Artık memleketine git. Allah için insanlara nasîhat et, ama arada halkı görme. Allah için konuÅŸ" buyurdu.
Yûsüf bin Hüseyin;
"Peki hocam" dedi.
Ve memleketi olan Rey ÅŸehrine gitti. Bir meclis kurup, insanlara nasîhat etmeye baÅŸladı. Birgün meclisine geldiÄŸinde, hiç kimseyi göremedi. Geri dönüp gidecekti ki, bir kadın yaklaÅŸtı kendisine.
Yaşlı bir hanımdı.
"Dur gitme" dedi.
Ardından; "Zünnûn sana; "Arada halkı görme" dememiÅŸ miydi. Sen Allah için konuÅŸ!" dedi. Bu söz karşısında ÅŸaÅŸtı kaldı.
Kendi kendine;
"DoÄŸru" dedi.
O günden sonra câmide kimse olsun veya olmasın, yine konuÅŸtu. Bu hâl elli sene böyle devam etti ve meclisinde, "Ä°brâhîm-i Havvâs" gibi Velîler yetiÅŸti.

ÇOK Ä°ÇKÄ° Ä°ÇERDÄ°

Abdülvâhid bin Zeyd çok içki içer, devamlı sarhoÅŸ hâlde bulunurdu. Birgün yolu, Yûsuf bin Hüseyn'in va'z verdiÄŸi meclise uÄŸradı.
Sohbetini dinledi.
Çok istifâde etti.
Kalbinde öyle bir hâl oldu ki, kendinden geçmiÅŸ olarak yere yığılıverdi. Kendine gelince bütün yaptıklarına piÅŸman olup tövbe etti. "Riyâ ile yapılmış amellerle Rabbimin huzûruna çıkacağıma, günâh yükü ile çıkmayı tercih ederim" buyururdu.