Abdülkâdir DeÅŸtûtî hazretleri "rahmetullahi aleyh", insanlar arasında olduÄŸu gibi, devlet adamları ve sultânlar arasında da îtibâr sâhibiydi. Meselâ memlûk sultânı Sultân Kayıtbay, bu zâtı severdi.
Hem çok severdi.
Hem de sayardı.
Abdülkâdir DeÅŸtûtî, bir gün Sultân Kayıtbay ile otururken elbisesine sinekler kondu. Latîfe yollu sultâna; "Åžu sineklere söyle de, üzerimden gitsinler" buyurdu.
Kayıtbay şaşırdı.
Ve cevap olarak;
"Efendim! Sinekler sözümden ne anlar" dedi. Bunun üzerine; "Sen nasıl sultânsın ki, sineklere bile sözün geçmiyor?" buyurdu. Yânî; "Sineklerin bile itâat etmediÄŸi bir sultânlığa sultânlık denir mi?" demek istedi.
Sonra ayağa kalktı.
Pencereyi gösterip;
"Ey sinekler, haydi terkedin burayı!" buyurdu. Sinekler bir anda pencereden çıkıp odayı terk ettiler.
Sultan bunu gördü.
Ve kendi kendine;
"Ä°ÅŸte asıl sultân bu zatlardır. Onları tanıyan bir çöpçü, tanımayan sultânlardan kat kat kıymetlidir" dedi.

SANA MÜNASÄ°BTÄ°R

Abdülkâdir DeÅŸtûtî hazretleri bir gün talebelerinden Ä°mâm-ı Åža'rânî'ye; "Allaha tevekkül ederek evlen! Muhammed bin Anân'ın kızını al. O, sâlihâ bir kızdır ve sana münâsiptir" dedi.
"Peki" dedi.
Ve ardından;
"Efendim! Benim dünyâlık hiçbir ÅŸeyim yok, nasıl düÄŸün yapıp evleneyim?" dedi.
Hocası baktı.
Ve kendisine;
"Senin ÅŸu kadar paran var ya, o inÅŸâallah yeter" buyurdu. Ä°mâm-ı Åža'rânî'nin gerçekten o kadar parası vardı. Ama konuÅŸurken onu unutmuÅŸtu.