Åžam evliyâsından Ahmed Nahlâvî hazretleri "rahmetullahi aleyh" talebeleriyle birlikte Bâyezîd-i Bistâmî hazretlerinin kabr-i ÅŸerîfini ziyârete gitmiÅŸti.
Ziyâretini yaptı.
Orada oturdu.
Bu sırada talebeden biri, kucağında büyükçe bir "taÅŸ" getirip bu zâtın önüne koydu ve; "Efendim! Åžu taÅŸ altın olsa, ihtiyâçlarımızı karşılardık" dedi.
O da taşa baktı.
Ve talebelerine;
"Allahü teâlânın öyle kulları vardır ki, bir taÅŸa nazar etseler, o taÅŸ altın olur" buyurdu. TaÅŸ, Allah'ın izniyle "altın" oldu.
Sonra taşı getirene;
"Al götür" buyurdu.
Talebe kaldırmak istediyse de yerinden kımıldatamadı. Bunun üzerine hazret-i Nahlâvî tekrar nazar edince altın tekrar "taÅŸ" oldu.
"Şimdi kaldır" dedi.
O zaman kaldırdı.
Nahlâvî hazretleri talebeye dönüp; Taşı altın yapmak mühim deÄŸil. Zira bunu, bozuk insanlar da yapabilir" buyurdu. "Ne mühimdir hocam?" dediklerinde; "Mühim olan, islâmiyyeti öÄŸrenmek ve öÄŸrendikleriyle amel etmektir" buyurdu.

NEREYE GÄ°DECEKSÄ°NÄ°Z?

Vezîr Süleymân PaÅŸa, bu zâtın bulunduÄŸu yere vazifeli gelmiÅŸti. Nahlâvî hazretleri, Onun ziyâretine gitti. Vezîr karşıladı. Ä°ltifatta bulundu. Bir müddet sohbet ettikten sonra vezîr burada iÅŸinin bittiÄŸini bildirerek ayrılmak için hazret-i Nahlâvî'den izin istedi.
O da sordu vezîre:
"Yolun ne tarafa?"
"Sultânın emrettiÄŸi yere" deyince, "Hiç kimse yarın ne olacağını, ne göreceÄŸini bilmez" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu. On beÅŸ gün sonra vezîrin vefât haberi geldi.