Ahmed Sayyâd hazretleri "rahmetullahi aleyh" gençliğinde gününü gün ederdi. Bir gece rüyâsında birisi gelip; "Ey Sayyâd, kalk namaz kıl" dedi.
Uykudan uyandı.
Çok duygulandı.
Fakat abdes nasıl alınır, namaz nasıl kılınır, bilmiyordu. Tanıdık kimselere sorarak bunları bir güzel öğrendi ve ibâdete başladı.

KERAMETİ YOK

Bu zat bir gün sohbet ediyordu. Cemaatten biri; "Evliyâlar kerâmet gösterir. Bu zât göstermiyor. Acaba neden?" diye düşündü.
Bu Ona mâlum oldu.
Ve o kişiye dönüp;
"Kerâmet şart değildir, mühim de değildir. Mühim olan, İslâmiyyete tam uymaktır ve asıl kerâmet de budur" buyurdu.

BENİ DİNLEYİNİZ

Bir kişi anlatıyor: Bir gün Ahmed Sayyâd hazretlerinin huzûrunda idik. İçeriye, Kâdı Efendi girdi. Ahmed Sayyâd hazretleriyle bir süre sohbet etti.
Sonra kalktı.
Şunu anlattı:
Ahmed Sayyâd hazretleri, bir gün bir topluluğun yanına geldi. Ben de oradaydım. Herkes ayağa kalktı. Ben de onlara uyup kalktım. Sohbet edip ayrıldı.
Ben çıkmadım.
Ve o cemaate;
"O âlim değil, ümmî birisidir. Ona İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin kitabından bir şey sorulsa bilemez" dedim.
Biraz vakit geçti.
O zat geri geldi.
Herkes yine ayağa kalktı. Ben de kalktım. Bana dönüp; "Bâzısı benim hakkımda, âlim değildir, ümmîdir. İmâm-ı Gazâlî'nin kitabından bir şey sorulsa bilemez, diyorlar" dedi. Ben hatâmı anlayıp özür diledim ve tövbe ettim.