Ahmed Sayyâd hazretleri "rahmetullahi aleyh" gençliÄŸinde gününü gün ederdi. Bir gece rüyâsında birisi gelip; "Ey Sayyâd, kalk namaz kıl" dedi.
Uykudan uyandı.
Çok duygulandı.
Fakat abdes nasıl alınır, namaz nasıl kılınır, bilmiyordu. Tanıdık kimselere sorarak bunları bir güzel öÄŸrendi ve ibâdete baÅŸladı.

KERAMETÄ° YOK

Bu zat bir gün sohbet ediyordu. Cemaatten biri; "Evliyâlar kerâmet gösterir. Bu zât göstermiyor. Acaba neden?" diye düÅŸündü.
Bu Ona mâlum oldu.
Ve o kiÅŸiye dönüp;
"Kerâmet ÅŸart deÄŸildir, mühim de deÄŸildir. Mühim olan, Ä°slâmiyyete tam uymaktır ve asıl kerâmet de budur" buyurdu.

BENÄ° DÄ°NLEYÄ°NÄ°Z

Bir kiÅŸi anlatıyor: Bir gün Ahmed Sayyâd hazretlerinin huzûrunda idik. Ä°çeriye, Kâdı Efendi girdi. Ahmed Sayyâd hazretleriyle bir süre sohbet etti.
Sonra kalktı.
Şunu anlattı:
Ahmed Sayyâd hazretleri, bir gün bir topluluÄŸun yanına geldi. Ben de oradaydım. Herkes ayaÄŸa kalktı. Ben de onlara uyup kalktım. Sohbet edip ayrıldı.
Ben çıkmadım.
Ve o cemaate;
"O âlim deÄŸil, ümmî birisidir. Ona Ä°mâm-ı Gazâlî hazretlerinin kitabından bir ÅŸey sorulsa bilemez" dedim.
Biraz vakit geçti.
O zat geri geldi.
Herkes yine ayaÄŸa kalktı. Ben de kalktım. Bana dönüp; "Bâzısı benim hakkımda, âlim deÄŸildir, ümmîdir. Ä°mâm-ı Gazâlî'nin kitabından bir ÅŸey sorulsa bilemez, diyorlar" dedi. Ben hatâmı anlayıp özür diledim ve tövbe ettim.