Alî el-Harîrî hazretleri "rahmetullahi aleyh", hâl ve kerâmet sâhibi, cesûr, vekarlı bir zât idi. MoÄŸol istilâsı sırasında bir grup MoÄŸol askeri Åžam civârına gelmiÅŸti.
Zulüm yaptılar.
Eziyyet ettiler.
Alî el Harîrî, talebeden birine; "Gel seninle bu zâlimlere gidelim!" dedi. Tatalebe; "BaÅŸüstüne efendim" deyince, bineÄŸine bindi. Birlikte düÅŸman çadırlarının kurulu olduÄŸu yere gittiler. Askerler bu büyük Velî'yi sultânlar gibi karşıladılar.
Korkup titrediler.
Mübârek onlara;
"Bu zulme son verin, yoksa sonu fenâ olur!" diye gürledi. Üstelik her kelimeyi söylerken, elindeki asâsını kuvvetle yere vurup tehdît etti.
Çok korktular.
Sükût ettiler.
Komutanları bile bu zâtın heybetinden bir ÅŸey diyemedi. Başını önüne eÄŸdi. Ve askerlerini toplayıp, hızla uzaklaÅŸtı o bölgeden.

BÄ°R DÄ°RHEM GÜMÜÅž

Talebesinden biri, hacca gitmek için bu zâttan istedi. Alî el-Harîrî hazretleri ona küçük bir çanta verip; "Selâmetle git gel. Bu çantadaki parayı kullan, kalanı iâde et!" buyurdu.
O çantayı açtı.
Bakınca şaştı.
Zîra çantada sadece "bir dirhem" gümüÅŸ para vardı. "Bu iÅŸte mutlaka bir hikmet vardır" deyip o "bir dirhem"i harcadı. Çantayı tekrar açtığında, "bir dirhem" daha gördü içinde.
Sonra bir daha.
Bir dirhem daha.
Böylece, yol boyu bütün ihtiyâçlarını karşıladı. Dönüp de çantayı iâde ettiÄŸinde, hocasının koyduÄŸu o "bir dirhem" duruyordu.