Evliyânın büyüklerinden Alî Müttekî el Hindî hazretlerini"rahmetullahi aleyh", birgün vezîrlerden birisi "Bizim fakirhâneye teÅŸrîf etseniz" diyerek ziyâfete dâvet etti. Maksadı, Onun teÅŸrîfiyle bereketlenmek idi.
Ama o istemedi.
Özür beyân etti.
YediÄŸi lokmaların helâl olmasına çok dikkat ettiÄŸinden; "Beni mâzur görün. Buradan da size duâ ederim. Ä°nÅŸâallah, Allahü teâlâ size bereket ihsân eder" dedi.
Vezîr üzüldü.
Ve ısrar etti.
O zaman; "Peki geleyim, fakat üç ÅŸartım var. Birincisi, nereye istersem oraya otururum" buyurdu. Vezîr; "Öyle olsun efendim. Zât-ı âliniz nereyi isterse oraya otursunlar" dedi.
İkinci şartı sordu.
O da buyurdu ki:
"Bundan ye, ÅŸundan da ye!" demiyeceksin. Ben istediÄŸimden yerim. Üçüncüsü de, istediÄŸim zaman kalkıp giderim. Bana; "Biraz daha otursaydınız" demiyeceksin.
Vezîr dunledi.
Ve kabul edip;
"Tamam efendim bütün ÅŸartlarınızı kabul ediyorum" dedi. Alî Müttekî hazretleri de; "Öyleyse inÅŸallah yarın gelirim" diye söz verdi ve ertesi gün torbasına bir parça "kuru ekmek" koyup gitti.
Vezir yer gösterip;
"Åžöyle buyurun"
dedi. Alî Müttekî hazretleri; "Ben istediÄŸim yere otururum" deyip, daha mütevazı bir yere oturdu. Sonra yemekler geldi. Büyük zât torbasından çıkardığı kuru ekmeÄŸi yemeye baÅŸladı.
Vezîr yine unutup;
"Åžunlardan yiyin"
dedi. Ancak büyük Velî; "Ben istediÄŸimden yerim" deyip kuru ekmeÄŸi yemeÄŸe devam etti. Bir süre sonra da kalktı ve vedâ ederek ayrıldı. Vezîr bir ÅŸey diyemedi