Tâbiîn devri âlim ve evliyâsından Amr bin Dînâr hazretleri "rahmetullahi aleyh" anlatır: Medîne'de birinin kız kardeÅŸi vefât etti. O ÅŸöyle anlattı:
Onu defnettik.
Ve ayrılıp gittik.
Benim deÄŸerli bir yüzüÄŸüm o arada kayboldu. "Acaba kabre mi düÅŸtü?" deyip tekrar kabre gittim. YüzüÄŸü aramak için kabri açıp, lahd tahtasını kaldırdım.
Ama çok korktum.
Ä°çinde ateÅŸ vardı.
Ve yüzümü yaktı. Tahtayı yerine koyup, tekrar toprakla doldurdum ve aÄŸlayarak eve döndüm. Annemden; "Kız kardeÅŸimin kötü hali var mıydı" diye sordum.
Cevâben;
"Vardı" dedi;
"Ne huyu vardı?"
deyince; "Namazına gevÅŸekti ve koÄŸuculuk yapardı" dedi. O zaman bu iki huyun, kabir azâbına sebep olduÄŸunu anladık.

LÂ Ä°LÂHE Ä°LLALLAH

Amr bin Dînâr hazretleri bir gün kelime-i tevhîdin fazîletine dâir çok ÅŸeyler anlatıp; "Bu hususta çok hadîs-i ÅŸerîf var" dedi.
Cemaat ricâ ettiler:
"Birini söyleseniz"
"Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm; "Bir kimse inanarak "Lâ ilâhe illallah" derse, muhakkak Cennet'e girer" buyuruyor" dedi.

ESHÂBIMA SÖÄžMEYÄ°NÄ°Z

Eshâb-ı kirâmı çok sever, onların büyüklüÄŸünü ve Ä°slâmiyete yaptıkları hizmetleri devamlı talebelerine anlatırdı. Hadîs-i ÅŸerîf okurdu.
Sık sık tekrarlardığı;
"Eshâbıma söÄŸmeyiniz. Kim onlara söÄŸerse, Allahü teâlânın la'neti onun üzerine olsun" hadîs-i ÅŸerîfidir.