Tâbiîn devrinin büyük velîlerinden olan Atâ Süleymî hazretleri "rahmetullahi aleyh" Allah korkusundan dolayı çok aÄŸlardı. Gözyaşının dindiÄŸini gören olmadı. Bir gün bir dostu geldi.
Etrâfa baktı.
Yerler ıslaktı.
Kendi kendine; "Abdest alırken su sıçramış" diye düÅŸündü. Mübârek zâtın aÄŸlamaktan gözleri rahatsızlandı. Vâz dinlerken veya bir cenâze gördüÄŸünde düÅŸer bayılırdı.

BENÄ°M YÜZÜMDEN

Bir gün ateÅŸ dolu bir tandır gördü. "Cehennem ateÅŸi"ni hatırladı ve düÅŸüp bayıldı. Binek üzerinde hatırlasa, yere yuvarlanırdı. Bir gün öyle de oldu.
Bayılıp düÅŸtü.
Evine ilettiler.
Bir "gök gürültüsü" iÅŸitse, ÅŸimÅŸek çaksa veya ÅŸiddetli bir rüzgâr esse; "Bütün bunlar benim gibi bir günahkârın aranızda olması sebebiyledir" derdi.

RUHSATLARI SÖYLEYÄ°N

O, sevdiklerinden bâzılarına; "Bana ruhsat, yâni kolaylık gösteren hadîsleri, dînde kolaylık gösteren hükümleri söyleyin ki, korku hâlim hafiflesin" diye ricâda bulunurdu.

ÇOK Ä°STERÄ°M

Bir gün BiÅŸr bin Mansûr bu zâta gelip; "Yâ Atâ! Büyük bir ateÅŸ yakılsa ve bu ateÅŸe girenler Cehennemden kurtulup Cennet'e girecek denilse, kendini o ateÅŸe atar mısın?" diye sordu.
Cevabı gecikmedi.
Tereddüt etmeden;
"Çok isterim, hattâ o kadar sevinirim ki, bu aşırı sevincimden dolayı ateÅŸe yaklaÅŸmadan rûhumun çıkacağını tahmin ederim" dedi.