Atpazarlı Osmân Fadlı Efendi "rahmetullahi aleyh" gençliÄŸinde ilmi ve âlimleri öven bir ÅŸiirden etkilenip ilim tahsîli için Ä°stanbul'a geldi ve Zâkirzâde Abdullah Efendiye gitti.
Huzuruna girdi.
Onu çok sevdi.
Ve kalbinden; "Ä°ÅŸte hocamı buldum!" dedi. Hocası da Onu görünce; "Ä°ÅŸte hakîkî bir talebe" diye geçirdi içinden.

EMRÄ°NÄ°Z NEDÄ°R?

Bir gün Zâkirzâde Efendi, talebelerinden ÅŸahsî bir iÅŸinin yapılmasını istedi. Ancak talebeler isteksizlik gösterdiler. Seyyid Osmân ise çok heyecanlandı.
Huzura vardı.
Ve hocasına;
"Sultânım! Emriniz ne ise derhal yerine getireyim" dedi. Zâkirzâde; "Ama senin dersin vardır" deyince; "Åžerefli hizmetinizde bulunmayı, herÅŸeye tercih ederim" dedi.
Cevabı beğendi.
Çok hoÅŸuna gitti.
Ve bütün kalbiyle; "Ey çelebi! Allahü tealâ sana, önce ve sonra gelenlerin ilimlerini nasîb eylesin" diye duâ etti. Seyyid Osmân bu duâya çok sevindi.
Memnun oldu.
Arkadaşlarına;
"Bu duâ bereketiyle bir gecede bütün ilimler kalbime girdi. BilmediÄŸim ilim kalmadı" dedi. Zâkirzâde Efendi, Seyyid Osmân'a îcâzet vermek istedi.
Kendisini çağırdı.
Bunu Ona söyledi.
Osmân Fadlı; "Sultânım! Hizmetinizden bir an ayrılmak istemiyorum" dediyse de, o gece rüyâsında; "Hocan ne diyorsa, kabul et!" denildi.
Korkuyla uyandı.
Hatâsını anladı.
"Talebenin vazîfesi, hocasına peki demektir" dedi ve huzuruna gidip; "Emriniz başım gözüm üstüne" dedi ve icâzeti aldı.