Anadolu evliyâsından Beyzâde Efendi "rahmetullahi aleyh" hac yolculuÄŸuna çıktığı yıllardan birinde yanına oÄŸlu Behâeddîn Efendiyi de aldı. Ä°lerde bir fakir gördü.
Durup bir baktı.
Sonra oÄŸluna;
"Buna bir kuruÅŸ ver" dedi. O da verdi. Az sonra bir fakir daha gördü. Ona da bakıp; "Buna yarım kuruÅŸ ver" dedi. OÄŸlu yarım kuruÅŸ verdi. Derken bir genç gördü.
Durup bir baktı.
OÄŸluna dönüp:
"Buna yirmi kuruÅŸ ver" dedi. OÄŸlu kalbinden; "Babamı da anlamak zor. Sakata, köre yarım kuruÅŸ, genç adama yirmi kuruÅŸ" diye düÅŸündü.
Babası anladı.
OÄŸluna dönüp;
"Sen bu iÅŸlere karışma. O fakirler kendileri için aldılar. Bu genç ise, bizden aldığını fakirlere dağıtacak" dedi. Ve yollarına devam ettiler.

CANIM ÇEKTÄ°

Beyzâde Efendi, ömreye niyet ettiÄŸinde hanımı hâmile idi ve dışardan burnuna kızarmış et kokusu gelince; "Efendi! Åžu et kızartılan eve git de benim için bir parça isteyiver" dedi.
Beyzâde Efendi;
"Peki olur" dedi.
Ve kokunun geldiÄŸi evi bulup kapıyı çaldı. Çıkan komÅŸu kadına durumu söyleyince, kadıncağız; "Verirdim ama bu et size câiz deÄŸil" dedi. "Neden?" deyince de aÄŸladı.
Ve ÅŸöyle anlattı:
Üç gündür açız.
Çocukların aÄŸlamasına dayanamayınca dışarı çıktım. Sokakta ölmüÅŸ bir köpek gördüm. Bir pança kesip eve getirdim. Onu kızartıyorum. Beyzâde Efendi bunu dinleyince koÅŸtu eve. Ömre için ayırdığı parayı getirip kadına verdi ve çok duâ aldı.